Arnd Bronkhorst: ‘Ik probeer me in te zetten om de paardenwereld anders naar zichzelf te laten kijken’

“Ik ben inmiddels 60 jaar en ben geboren in Den Haag. Daar heb ik maar een paar jaar gewoond, ik ben opgegroeid in Ermelo op de manege van mijn ouders. Zij hebben daar letterlijk een bedrijf van de grond af opgebouwd. Ze kochten een stuk heide en hebben vervolgens dertig jaar een manege gehad. Ongeveer tot mijn twintigste jaar heb ik daar gewoond. Ik was niet echt een paardenjongetje. Leuk vond ik ze wel, maar fanatiek was ik zeker niet. Echter door de tijd heb ik wel geleerd met paarden en paardenmensen om te gaan”, vertelt Arnd Bronkhorst lachend. “Vooral dat laatste is een vak apart. Mijn moeder reed eventing en dat vond ik ook heel leuk, dat heb ik best regelmatig gedaan.”

Biologieplannen naar de achtergrond

“Al snel wist ik dat ik niet in de paarden verder wilde, maar ik wist niet wat dan wel. Toen ik achttien jaar was, had ik nog geen idee wat te gaan doen. In mijn omgeving zag ik niets wat ik leuk vond. Dieren vond ik wel leuk en kijkend naar National Geographic bedacht ik me dat wandelen in Afrika en daar verhaaltjes over maken wel leuk zou zijn. Toen was er echter nog de dienstplicht en ook ik moest daar aan geloven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het maar goed was dat de Russen ons land toen niet binnenvielen. In november kwam ik uit dienst en wilde ik het seizoen erop biologie gaan studeren. Tot die tijd moest ik nog driekwart jaar overbruggen. Ik kwam een fotograaf tegen en die ging ik helpen. Dit leek me ook handig voor Afrika. Door die stage verdwenen mijn biologieplannen naar de achtergrond. In deze periode vond ik mijn werkelijke doel. Voor deze tijd zag ik alles vrij negatief, zwartgallig misschien wel, maar toen ik ging fotograferen, was dat een openbaring. De fotograaf die ik hielp, Henk Merjenburgh, fotografeerde alles, maar ik merkte al snel dat ik liever de focus op één onderwerp legde. Ik leerde die tijd heel veel en ben er een tijd blijven hangen.”

Met een foto thuiskomen

“Toen ben ik ook de Fotovakschool gaan doen. Dat was vooral praktijk en ik miste het theoretische gedeelte. Na mijn tijd bij Henk Merjenburgh maakte ik de overstap naar de School voor Fotografie in Den Haag, een opleiding van vijf jaar. Die fuseerde in mijn tijd met de Academie voor Beeldende Kunst waar je met een extra jaar ook je diploma voor kon halen. In mijn eerste tijd als fotograaf bij Henk verdiende ik niets, dat was een soort stage. Dus toen ben ik naar de Hoefslag / Maarten Jurgens gegaan, om wat bij te verdienen. Daarmee heb ik ook mijn opleiding verder gefinancierd, ik kon in die tijd al wel met een foto thuiskomen.”

Portfolio op tafel vol biervlekken

Omdat ik wel iets wist van paarden, probeerde ik contact te krijgen met De Hoefslag. Ik had Maarten gecontact van te voren, en we hebben afgesproken op een concours. Aan een tafel vol biervlekken, waar ik mijn portfolio foto’s op moest leggen, spraken we elkaar en kort daarna belde hij me om foto’s te maken op de NRPS keuring in Ermelo. Mei 1986 was het toen, mijn eerst officiële opdracht.”

Verschuiving naar paarden

“Door een aantal collega’s werd ik in het begin wat vreemd aangekeken, maar van lieverlee werd dat minder. Alles was nog heel amateuristisch, maar ik kon mijn opleiding betalen van de opdrachten die ik in het weekend had. Aan het begin deed ik allerlei opdrachten, onder andere reclameprojecten, maar in de loop van de tijd verschoof dat steeds meer naar paardenfoto’s.”

Koningin Beatrix langs de ring

“In 1989 kwam ik voor de eerste keer op het CHIO. Als fotograaf, als publiek was ik er nooit geweest. Dat heb ik opgezocht en gezien aan mijn foto’s. Eén van de foto’s tijdens dat concours was van Jacques Schoufour, Henk Rottinghuis en Hans van de Hout die samen met Koningin Beatrix langs de ring liepen.”

Zo clean mogelijk beeld

“Als ik als fotograaf aan het CHIO Rotterdam denk, denk ik aan mooie bomen op de achtergrond en aan het bos zelf. Bij veel wedstrijden heb je een decor van witte tentjes en veel reclame, maar als fotograaf wil je een zo clean mogelijk beeld. Heel lang was het perfect in Rotterdam, maar de laatste jaren is dat ook wel een beetje veranderd. Echter nog steeds is het beter dan op de meeste andere concoursen. Er zijn nog altijd veel bomen en leuke paadjes.”

Twee die eruit springen

“Mijn mooiste herinnering aan Rotterdam is het Europees Kampioenschap in 2019. Een hele mooie wedstrijd met veel publiek, veel sfeer en goede beelden met on-Nederlands hoge tribunes. De aankleding was heel mooi en er was goede sport. De foto’s waren anders dan anders met een muur van mensen op de achtergrond. Natuurlijk hielp het goede weer ook mee. Ik heb in al die jaren heel veel foto’s in Rotterdam gemaakt, maar toch heb ik er twee die er uit springen. De ene is een zwart wit foto van Milton en de andere een foto van Explosion W op het EK 2019 van onder genomen.”

Bijzondere plaatsen

“Als fotograaf zoek je altijd naar bijzondere plaatsen om je plaatjes te maken. In de loop der jaren zijn die op het CHIO wat minder geworden, omdat je niet zomaar overal meer mag lopen. Echter je kunt vrij makkelijk op hoogte foto’s maken en met de Grand Stand en de bomen heb je ook mooie achtergronden, twee dingen waar ik blij mee ben.”

Uitgekleed CHIO

“Het jaar 2020 zal ik nooit vergeten. Door Corona werd eigenlijk alles afgelast, maar het CHIO organiseerde een dressuur challenge met Hickstead. Een totaal uitgekleed CHIO, maar ik vond het heel knap dat zoiets toch georganiseerd kon worden en ik was blij dat ik erbij mocht zijn. Samen met collega Leanjo de Koster beleefde ik een bijzondere en eigenlijk hele vreemde dag. Zelfs buiten moesten we nog anderhalve meter afstand houden. Echter ik was erbij en dat gaf mijn goede relatie met CHIO Rotterdam wel aan, ik was vereerd.”

Veel emotie

Arnd Bronkhorst vertelde in het begin al dat zijn favoriete discipline eventing is, terwijl hij vaak geassocieerd wordt met dressuur. “In de dressuur is de kür leuk, maar het is in een grote rubriek soms lastig originele beelden te maken. Met springen heb je veel meer actie en vrijheid. Overigens als er echt iets speelt, bij observaties en op kampioenschappen bijvoorbeeld, komt daar altijd veel emotie bij kijken, dan is iedere discipline mooi. Paardensport. Sport met paarden. Paarden op het hoogste niveau zijn vaak echte persoonlijkheden en ook hierin heb ik dan ook favorieten. Top Gun van Jan Tops bijvoorbeeld, imponerender kon bijna niet. London van Gerco Schröder had niemand nodig. Een cliché, maar natuurlijk kan Totilas in dit rijtje ook niet ontbreken. It’s Otto van Geoff Billington en Big Star van Nick Skelton wil ik ook noemen. Als laatste Bonfire die samen met Anky een sprookjescombinatie vormde. Ik moet bekennen dat ik hem op stal wel eens voorbij gelopen ben, zo gewoon was hij op stal, maar samen met Anky groeide hij naar eenzame hoogte.”

Net een beetje anders

Arnd heeft op alle grote concoursen en kampioenschappen beroemde beelden gemaakt. Heeft hij nog dromen? “De Olympische Spelen zijn natuurlijk fantastisch, maar mijn echte ambitie is om beelden te maken die met alle fysieke en praktische beperkingen net een beetje anders zijn. Ik heb nog steeds die drang om iets nieuws te maken, ook al ben ik ergens al dertig keer geweest.”

Logistieke uitdaging

“Mijn favoriete concours is Aken. De atmosfeer daar, volle stadions waar je een speld kunt horen vallen. Zoveel goede sport tegelijk, iedere editie een logistieke uitdaging. Ik ben daar al vele jaren vele dagen, een extreem goede wedstrijd met een geweldige organisatie. Al wordt Rotterdam vaak met Aken vergeleken… ”

Welzijnsdiscussie

Gevraagd wordt of Arnd zelf nog punten heeft die hij graag wil delen. Die heeft hij. “Ik probeer me in te zetten om de paardenwereld anders naar zichzelf te laten kijken. De paardenwereld moet juist veel beter naar zichzelf kijken en dingen veranderen, en niet alleen naar ‘de buitenwereld’ wijzen, zoals nu vaak gebeurd. We moeten zelf aan de bak, hoognodig. Ik probeer deze welzijnsdiscussie te beïnvloeden met foto’s en hoop daarmee iets te kunnen betekenen.”

Verder dan romantische beelden

“Ook wil ik graag melden dat direct na de Olympische Spelen in Amsterdam een kunstexpeditie met paarden in de Hollandsche Manege zal zijn waar ik bij betrokken ben. Deze gaat verder dan romantische beelden van paarden op het strand die ik overigens ook heel mooi vind. Paarden zijn mooi en karaktervol en ook heel interessant om dit in kunst tot uiting te brengen.”

Bron: CHIO