Dat deden ook 170 viervoeters, waarvan de meesten evolutionair overgeleverd zijn om over de kurkdroge en keiharde woestijn tussen Dubai en Doha te pendelen. Hier stelde ik al meteen mijn eerste Kuifje-vraag: hoe kan het zijn dat de lengte van de wedstrijd vaststaat (160 kilometer) terwijl de omstandigheden als dag en nacht kunnen verschillen?
Mijn tweede Kuifje-vraag luidde: zou de opgestapte voorzitter van de technische commissie Marc van den Dungen echt gelijk hebben? Zouden die Laiza de Jalima en Run du Colombier (de twee door Arabische sjeiks aan Marijke Visser en Joyce van den Berg ter beschikking gestelde toppaarden) echt als bromfietsen worden gebruikt?
Het wedstrijdterrein blijkt een stadion te zijn waar het grote publiek, de televisie en alle overige internationale media gezamenlijk het hoogtepunt van deze tak van sport beleven: de veterinaire keuring! Grooms draven tussen kalklijnen heen en weer met E-pony’s die op de markt in Hedel geen 200 euro op zouden brengen. Maar die in hun discipline wereldsterren en topatleten zijn.
Nu de Arabische sjeiks geen goed getrainde endurance-paarden aan de pers ter beschikking hebben gesteld, moeten we het doen met mooie ‘embedded’ tv-beelden en een scherm waarop de actuele tussenstand wordt weergegeven. Het nummer 111 maakt een ware opmars. Dat blijkt Marijke Visser te zijn met Laiza de Jalima, één van de combinaties waar Marc van den Dungen in de aanloop naar de WEG zoveel kabaal over heeft gemaakt.
Als ik hen voor het eerst in levenden lijve aanschouw, hebben Marijke en Laiza zojuist de beestachtige eerste twee ‘loops’ van de wedstrijd – letterlijk – overleefd. Het begin van het wereldkampioenschap moet een verschrikking zijn geweest, dat is ook op de met modder bespatte gezichten van de deelnemers af te lezen. Vooral de glibberige, loodzware bodem, waar de paarden soms decimeters diep doorheen trappen, en de flessenhalzen die ontstaan bij de smalle doorgangen, eisten hun tol.
Maar Laiza de Jalima (en later ook Run du Colombier) zien er in de verzorgingstent patent uit. Tussen de verschillende ‘loops’ door laten zij zich de icebucket challenge van de emmers water die over hen worden uitgestort rustig welgevallen. Ze eten hun voer, krijgen tijgerbalsem op hun billen gesmeerd. En als de wedstrijd klaar is, heb ik geen reden om aan hun status als happy athlete te twijfelen.
Terwijl ik met mijn Kuifjebespiegelingen bezig ben, zet Marijke-uit-de-polder de hele endurance-wereld op de kop. Tussen twee oliesjeiks uit de Golf staat – voor de eerste keer in de geschiedenis – een Hollands meisje dat tien reglementaire kilo’s lood mee moet nemen en al enkele jaren van haar korte leven heeft opgeofferd aan wat ik – tót die historische dag – voor een uit de kluiten gewassen buitenrit hield.
Endurance is topsport. Waarbij – net als in dressuur, springen en eventing – de grenzen worden opgezocht. Maar duidelijker dan in enige andere hippische discipline worden die grenzen gecontroleerd in dat door duizenden bekeken hoogtepunt: de veterinaire keuring. Hier vallen de diskwalificaties vanwege de geringste afwijking van de standaard als appelen van de boom. Ook Marijke Visser is zich niet van haar zilveren medaille zeker. Met haar vader, één van de vier toegelaten grooms, wordt ze door officials op een afstand gehouden en moet ze gespannen toezien hoe Laiza wordt gekeurd.
Maar zoals in het springen, dressuur en alle andere takken van paardensport de toppaarden het werk makkelijk aankunnen, zo slaagt ook de crack Laiza met vlag en wimpel voor de laatste vet check.
Pas dan vliegen de vele leden die een endurancecrew rijk is dat kleine meisje uit de polder om de hals. Wereldzilver, daar waar deze tak van sport thuis in Nederland nog nauwelijks op de kaart staat. Maar ook Kuifje weet nu dat dit gaat veranderen.
Wat super omschreven.
Compliment aan Kuifje, erg leuk artikel.
Wat we nu zien is dat we zeer getalenteerde amazones hebben (maar dat wisten we na de EK 2013 eigenlijk al) maar geen paarden voor dit werk. De vorige paarden van Marijke (en Joyce) waren van Belgische origine, en die zijn inmiddels verkocht, de huidige paarden kwamen uit de Emiraten.
[Even tussendoor: Ondanks alle kritiek, vond ik het toch weer grensoverschrijdend geweldig dat twee Hollandse meisjes zomaar twee toppaarden uit een ander land hebben aangeboden gekregen. Dat geeft mij een heel goed gevoel! Sport over borders…]
De Nederlandse paarden redden het dus niet echt op dit niveau. Nu zie ik in dressuur en springen het N.O.P. en sponsors als Glocks met bakken geld klaar staan om goede paarden te behouden. Wordt het dan nu dus ook niet eens tijd om echt goede endurancepaarden op te nemen in het N.O.P. ?
Verder wil ik vanaf deze plaats Marijke en Joyce feliciteren met hun mooie prestatie, onder ongekend zware omstandigheden !
Ha ha ha, een uit de kluiten gewassen buitenrit. Onder welke steen heeft onze journalist gezeten? Zet je de olympische marathon voor mensen dan ook weg als een stukje hardlopen? Endurance is al sinds de jaren 80 van de vorige eeuw een discipline in Nederland, ontstaan vanuit de Nederlandse Ruiter Sport Vereniging. En de NRSV is 85 jaar geleden ontstaan als burger ruiter vereniging naast de militaire ruitersportvereniging. Destijds waren ritten van 70 kilometer heel gewoon.
Nu praat je tot 25 km over een buitenritje, daarna wordt het serieuzer en moet je denken aan een rustpauze onderweg. Het koningsnummer van 160 km is in Nederland voor maar weinig paarden en ruiters weggelegd. Absolute topsport!
Wie er mee wil kennis maken, begint met leren buitenrijden (haal het ruiterbewijs), dan Enjoy the Ride ritten (tot 25 km), dan recreatieve NRSV RItten (ca 35 km per dag en meerdere dagen achter elkaar) en dan de wedstrijd endurance op tempo. Bouw het rustig en goed op, voor uw paard en uw eigen lijf.
Tip: misschien even de camera uitzetten aan het eind van het interview;)? Hoewel, ook leuk om Joyce nog even te horen want die heeft natuurlijk net zo goed een wereld prestatie geleverd:)!..
Tja Kuifje, inderdaad tijd om onder die steen vandaan te komen! Endurance heeft een serieuze plek ingenomen tussen de andere disciplines en bovendien een waardevolle.
Om even in te gaan op de reactie van Lotje, ik ben er juist van overtuigd dat Nederland de juiste paarden heeft voor de endurance. Wat we missen is een meedenkende federatie. In de afgelopen acht jaar heb ik heel wat gereisd voor HH Sheikh Hamdan op zoek naar geschikte paarden. En als we dan in Australië, Zuid Amerika of Afrika een aankoop deden, waren het echt niet allemaal gepolijste atleten die ik te rijden kreeg. Ik herinner me nog dat ik in Zuid Afrika eens tegen een eigenaar zei: ‘zeg, ik kom ze rijden om te kijken hoe goed ze zijn, niet om ze zadelmak te maken’.
En vaak, heel vaak, heb ik gedacht ‘wat zou een goede NRPS-er hier geschikt voor zijn. Maar helaas is de KNHS er niet voor de ruiter. Het is duur en omslachtig om paarden te kwalificeren en hogerop te krijgen en bovendien lijkt het idee te heersen dat iemand die sneller rijdt dan de rest per definitie het welzijn van de paarden niet zo hoog heeft. Dat helpt niet mee om een goed bestand van endurance paarden op te bouwen binnen Nederland. En toen het WK junioren in Abu Dhabi gehouden werd, heb ik gelijk een mail aan Maarten vd Heijden gestuurd om mijn hulp aan te bieden. Zijn eerste reactie was dat hij erop terug zou komen, op zijn tweede reactie wacht ik nog.
Ik zou nog wel even verder kunnen gaan, maar ik geloof dat ik maar 400 woorden heb. Daarom Kuifje, mijn Whatsapp is 00971563934303 dus mocht er behoefte zijn aan meer info over endurance, schrijf gerust:).
Marijke en Joyce, vanuit de grond van mijn hart bedankt. Voor het schijnen van een nieuw, verfrissend licht.
http://Www.horseacademy.ae
@ Harmke: ik zal je tip doorgeven aan collega Jacob Melissen, die het video-interview met Marijke maakte.
Positief artikel, heb net zoals het grootste deel van Nederland weinig benul van endurance. Als je al iets leest of hoort gaat dat over dode paarden, uitputtingsslagen, stressfracturen, trucs en tips om een paard door de vetcheck te krijgen, om over dopingsjeiks en trainingsmethoden nog maar te zwijgen. Natuurlijk zullen er ook veel gewetensvolle vakmensen bezig zijn, maar ik blijf het een rare sport vinden, buitenritje oke, maar als je verder moet dan 10 kilometer neem je toch gewoon de auto. M.i. hebben paarden sowieso niet zoveel met ruitersport.
@ Carola, er zijn vele duizenden mensen die zich bezig houden met endurance en geheel niet met alle zaken die jij opnoemt. Als je niets met Ruitersport hebt maar wel op deze site komt, heb je waarschijnlijk iets met de mensport? Er bestaat ook mendurance. Erop of erachter maakt niet uit: afstanden lopen is de paardensport die het dichtst ligt bij de natuur van het paard: actief rechtdoor lopen, vele kilometers afleggen en stoppen terwijl je nog wel verder kunt. Dus finish altijd fit to continue!