Van: Paardenkrant-Horses.nl
Aan: Bianca Schoenmakers, Jacob Melissen, Arie Hoogendoorn
Van: Bianca
Foto: Paardenkrant/ Tamara van de Krol
Zowel in de paardensport als in de veehouderijsector spelen er problemen met betrekking tot openheid van zaken. Dit soort doelgroepen neemt de Partij voor de Dieren niet serieus omdat die zich slecht verdiept in de standpunten en onwaarheden uitspreekt. Maar als sector heb je natuurlijk wel te maken met een heel grote achterban van stadsmensen die hét vak niet verstaan, gek zijn op dieren en de standpunten van PvdD voor waarheid aannemen. Aangezien de PvdD standpunten ter sprake brengt die dit soort mensen aanspreken. Wij moeten als sector dus goed opletten hoe wij naar de buitenwereld willen overkomen. Dit kunnen we oplossen door open te zijn en te laten zien wat we doen en de discussie aan te gaan met de mensen die paardensport zielig vinden. Maar wij kunnen bepaalde zaken misschien ook anders aanpakken. Door de ogen van een leek doen wij binnen onze sport waarschijnlijk dingen die niet door de beugel kunnen. Als sector moeten wij daar rekening mee houden. Via social media is namelijk alles zichtbaar zover we dat zelf laten zien of anderen dat doen. We moeten altijd kritisch naar onszelf blijven kijken, anders maken we onze sport kapot. Als we de kritiek niet kunnen ontkrachten, zul je moeten veranderen. Je blijft altijd meningsverschillen en onenigheden houden, maar je moet wel met elkaar blijven communiceren. We liggen toch onder een vergrootglas.
Van: Jacob
Foto: Arnd Bronkhorst / www.arnd.nl
Ik kan mij vinden in de visie van de PvdD dat veel sportpaarden op een te jonge leeftijd gemakkelijk te zwaar belast kunnen worden. In bijna alle takken van sport begin je met een brede basis en houd je slechts een klein groepje over die het zwaarste werk aan kan. Daarom heet het ook topsport. Persoonlijk haat ik het idee dat we een partij voor de dieren in de Tweede Kamer hebben, maar in mijn ogen vervullen hun vaak vage ideeën wel de rol van gids. Er is niets mis mee als we ons zelf de vraag stellen of de reglementen die we hebben opgesteld naast faire sport ook welzijn dienend zijn voor het paard. Dat paarden vroeger langer mee gingen en ouder, wel twintig tot dertig jaar werden, is een fabel. Uit onderzoek blijkt dat de paarden die rond 1900 in New York voor omnibussen liepen een levensverwachting hadden van twee jaar. Uit datzelfde rapport blijkt dat de paarden die in de steden trekarbeid verrichten eens in de 150 kilometer ten val kwamen. Voor mijzelf geloof ik dat we in Nederland welzijn dienender met paarden en pony’s omgaan dan ooit tevoren. Misstanden vinden mijn inziens eerder hun oorsprong in sociale oorzaken dan in moedwil. Daarom zullen we als sector alert moeten blijven. Het spreekwoord van de rotte appel heeft nog steeds niets aan waarde verloren.
Van: Arie
Foto: Lonneke Ruesink
Ik weet zeker dat wij tegenwoordig als sector de stem van een politieke partij niet mogen negeren. Hoogstwaarschijnlijk doen wij niet álles verantwoord. Voor de paardensector is het zaak om de straat schoon te houden en dit punt van kritiek uit handen te nemen. Bovendien kan dat voor ons de mogelijkheid scheppen om alle zaken met betrekking tot dierenwelzijn in te richten, zoals wij denken dat haalbaar en goed is. We moeten ervan uitgaan dat heel veel mensen dierenliefhebbers zijn van allerlei soorten huisdieren, wat vaak gepaard gaat met een hoog knuffelgehalte, waardoor ze een andere kijk hebben op de manier van paarden houden. Daarin moeten we wel realistisch blijven. Een paard woont nou eenmaal niet in de huiskamer. Als sector moeten wij dus zelf kunnen bepalen wat belangrijk is voor het paardenwelzijn. Ook voor internationale hippische sportorganisaties blijft dit een belangrijk punt. Als we de zaken aanpakken en verbeteren waarvan we zelf vinden dat het zin heeft, geven we een goed signaal af aan alle mensen. Meestal horen wij dit soort geluiden niet omdat het bedrijven van sport met paarden een erg professionele tak is van het hele paardengebeuren in Nederland. Hobbymatig gebeurt er ook veel. Het Shetlandertje dat om de hoek in een weitje loopt is net zo belangrijk.
Deze Info@ verscheen woensdag 8 maart in De Paardenkrant. Nog geen abonnee? Sluit dan hier een (online) abonnement af.
Boven genoemde meningen zetten weinig zoden aan de dijk en bieden ook geen structurele oplossing.
Wellicht is het aan te bevelen om aan buitenstaanders en leken te vragen wat hun negatief vinden in de paardensport en paardenhouderij om inzicht te krijgen welke problemen er nu werkelijk spelen en welke om aandacht en verbetering vragen. Dit is geen taak voor de sector zelf want dan ontstaat er een situatie dat de slager zijn eigen vlees keurt en op voorhand al alle geloofwaardigheid in twijfel getrokken wordt. Het zou goed zijn als er door deskundigen een gedegen vragenlijst wordt opgesteld op basis waarvan een enquete kan worden gehouden. Een vragenlijst met tevens de mogelijkheid eigen standpunten kenbaar te kunnen maken. Een dergelijke enquete zou gedaan kunnen worden door studenten die affiniteit hebben met de paardensport of er bekend mee zijn. Het is aan te bevelen m.b.t.t deze problematiek en goed PR bureau in te schakelen om de organisatie en publiciteit te coòrdineren en te organiseren. Deze kan uiteraard ook sponsoren werven welke bereid zijn de kosten te dragen.
Na inventarisatie zal blijken of het een storm is in een glas water of dat er werkelijk actie moet worden ondernomen. Maar zeker is dat een en ander zeer zorgvuldig onderzocht en behandelt moet worden.
Allereerst dierwelzijn is iets wat ik heel belangrijk vind. Net zoals zelfreflectie. Het is dus altijd goed om te zien wat beter kan binnen de paardensport. De discussie die de PvdD laat oplaaien is dus niet per se slecht.
Werd een beetje nieuwsgierig naar deze partij en heb zojuist het verkiezingsprogramma van de PvdD snel gelezen. Het woord gezondheidszorg ben ik er niet in tegen gekomen, het woord ouderen slechts 4 keer en dieren 94 keer. Wat zou er gebeuren als deze partij een absolute kamer meerderheid zou krijgen vraag ik mij dan af. Welke chaos zou er dan ontstaan. Hoe zou het met dierwelzijn gesteld zijn als de economie volledig in een diepe recessie zou raken?
PvdD is er voor de dieren, maar beslist in de kamer ook over allerlei andere onderwerpen mee. Als ik om mij heen kijk, dan denk ik dat een kind uit een derdewereldland het veel slechter heeft dan de paarden hier in Nederland. Eigenlijk een beschamende gedachte…
Als ik zie hoe de gezondheidszorg in Nederland is georganiseerd en vergelijk hoe snel ik een medisch consult voor mijn paard kan krijgen op een vrijdag avond om 23.00 voor slechts 67,97 …. Dan denk ik dat de PvdD eens hoofd en bijzaken op een rijtje zou moeten zetten. Werkelijke excessen bij dieren moet aanpakken, maar ook eens realistisch naar de samenleving zou moeten kijken. Betaalbare gezondheidszorg en ouderen zorg bijvoorbeeld.
Ik kan me juist heel goed vinden in alle drie de standpunten, die uitermate genuanceerd zijn. De roep om input van buiten kan ik ook steunen, maar je moet zowel van buiten naar binnen, als van binnen naar buiten kijken. Je mag de verantwoordelijkheid voor het signaleren van verbeterpunten in de gezondheid en het welbevinden van paarden zeker niet bij buitenstaanders leggen, en je dan reactief op stellen. Juist als insiders van de paardensport is het onze eigen verantwoordelijkheid ons steeds te blijven verbeteren, en te blijven werken aan betere gezondheid en welbevinden, en een verantwoorde ontwikkeling en gebruik van sportpaarden. Zo zijn de competities voor jonge paarden wellicht niet slecht voor alle paarden, maar wel voor een behoorlijk aantal paarden. Veel paarden zijn op de betreffende leeftijd nog niet voldoende uitgegroeid, of lichamelijk of mentaal ontwikkeld om dan al aan de forse uitdagingen van die competities te kunnen voldoen. de opleiding van een paard iOS maatwerk, en de competities voor jonge paarden kunnen eraan bijdragen dat het systeem boven het individuele paard gesteld wordt. Het zelfreinigend vermogen van de paardensport kan op dat punt echt omhoog. En er zijn vast nog meer punten waarop we beter kunnen en moeten. Zo laat een jury onsportief gedrag van een ruiter tegenover het paard te vaak passeren zonder daar zelfs iets over te zeggen, of, nog beter, de ruiter te diskwalificeren. Eveneens wordt een onsportieve of zelfs gevaarlijke rit in het B springen meestal niet met een cijfer lager dan een 5 beoordeeld. Vanuit de paardensport is een pro-actieve opstelling en aanpak gevraagd, waarbij ook de dialoog met buiten moet worden opgezocht. De PvdD hanteert een aantal doelen waarin de paardenliefhebber zich zeker kan vinden, en over de manieren waarop die doelen te bereiken zijn kan je met elkaar in dialoog gaan. Samen kun je dan ook een vuist maken voor betere regelgeving en vergunningsbeleid, waardoor het bijvoorbeeld makkelijker wordt om loopstallen in weilanden te realiseren.
Vanuit dierenwelzijn bezien, zouden alle wedstrijden met dieren verboden moeten worden. Vanuit datzelfde idee zouden we morgen ook allemaal veganist moeten worden. Gaat niet gebeuren dus. Er is echter nog wel een wereld te winnen in de paardensport. Zullen we eens beginnen met de dichtgesnoerde monden/neuzen. Gewoon ouderwets twee vingers ertussen. Het mogen van mij de pinken van kleuter zijn!
Beste Bianca, terecht dat u stelt dat de PvdD te weinig knowhow heeft over paarden echter, ze hebben zeker wel veel punten als het om paardenwelzijn gaat, dat zijn géén onwaarheden! Stadsmensen begrijpen heel goed dat paarden, kuddedieren, niet alleen, meer dan 20 uur per dag in een stal zouden mogen staan, omgang met soortgenoten en voldoende beweging zijn van existentieel belang voor paarden. Dat is geen meningsverschil maar wetenschappelijk méér dan overduidelijk aangetoond. Dat lossen we niet op met P.R., wel met erkenning en oprechte verandering van binnenuit. Ik ben géén leek, toch ben ik het met het gezonde verstand van de onkundige leek vaak eens, de trainingsmethoden zijn vaak dwang en dril, het te jong zwaar belasten kan niet, moest u ook 30 stallen uitmesten toen u 8 of 12 jong was?
Beste Jacob, helemaal met u eens dat een partij voor dieren niet in de tweede kamer zou moeten zijn, dat is echter een symptoom, veroorzaakt door de ellende voor dieren, o.a. paarden die binnen de paardensector niet erkend werden, waartegen nagenoeg nooit iets gedaan wordt, dus we kunnen stellen dat de sector passief veel invloed heeft gehad op het ontstaan van de PvdD.
Algemeen kun je stellen: Als je ECHT van paarden houdt sluit je ze niet op in een kleine ruimte, geef je hem vriendjes voor het broodnodige sociale contact. Berijdt hem met veel geduld en zachtheid, zonder geruk, geschop, druk en geweld. De ware liefhebber bekwaamd zich met gedegen kennis, een clinic hier of daar is niet voldoende, studeren, nadenken, oefenen, observeren, aanvoelen, vooral met veel liefde en geduld, het paard zal dan meestal veel langer leven en veel in dankbaarheid teruggeven. Paarden vinden omgang met mensen en het rijden prettig mits, het met respect voor zijn ZIJN gebeurd.
Hoort de PvdD niet in de tweede kamer thuis?
Ze zitten er en worden hoogst waarschijnlijk in aantal verdubbeld na 15 maart.
Voor mij, als echte atheïst, hoort het SGP ( en de andere partijen die zich baseren op een geloofsovertuiging) ook niet thuis in de tweede kamer.
Gelukkig is ons stelsel zo dat meerdere en zeer verschillende denkrichtingen in het parlement vertegenwoordigd zijn.
Een groot goed.
Ik ben erg blij niet in Ruskand of Turkije te wonen.
Of de VS onder Trump.
Uit de poll blijkt dat 49% van de deelnemers vindt dat de PvdD niet serieus genomen moet worden. Daar schrik ik van. Angst is een slechte raadgever maar onderschatting is een gigantische fout. Google maar eens naar Wakker Dier en overige gelijkwaardige groepen. Deze dierenactivisten zijn lid van de PvdD en verrichten daar hand- en spandiensten. Een-en ander staat vermeld op de site “Klassiek Circus” op FB. Dit is een hele serieuze groep die heel goed weten waar ze mee bezig zijn en de leden zijn niet de eerste en de beste maar hele goede mensen die weten waar ze mee bezig zijn en met hele goede contacten in de politiek. Zij onderschattende zaak niet. Het waren de activisten van Wakker Dier die de nertsen los lieten en zich vas ketende aan dieren verblijven. Kortom nogmaals” een gewaarschuwd mens telt voor twee.