Adelinde Cornelissen: ‘Het mooiste om paarden van veulen af op te leiden’

“Parzival was het eerste paard waarmee ik in Rotterdam reed. Eerder had ik geen Grand Prix-paard en werd ik dus ook niet uitgenodigd voor de Lichte Tour. Ik was er nooit als toeschouwer geweest. Als ik aan het CHIO denk, denk ik aan het bos, de stallen in het bos, gezelligheid, het pannenkoekenhuis. Over dat bos, waar kan je nu een bosritje maken voor je gaat losrijden, geweldig vind ik dat. Ook denk ik bij Rotterdam aan de geweldig mooi aangeklede piste. Je rijdt echt ergens binnen”, vertelt Adelinde Cornelissen.

In eigen land nog specialer

“Het EK was ook speciaal. Een kampioenschap is altijd bijzonder, maar in eigen land nog specialer. Het is dichtbij en daarom komen er meer vrienden en bekenden kijken dan bij een kampioenschap over de grens. In Rotterdam is natuurlijk ook altijd de landenwedstrijd en ook die heb ik diverse keren mogen rijden. Uiteindelijk ga je in de tweede helft van het concours wel tegen elkaar rijden, maar daarvoor ben je een team en van dat gevoel en bijbehorende gezelligheid genoot ik altijd.”

Meest bijzonder

“Ik heb al diverse paarden in Rotterdam gestart en sommigen meerdere keren. Ik ben niet van de statistieken, maar de tien keer tik ik denk ik wel aan. Het EK in 2011 is toch het meest bijzondere. Ik vergeet nooit, toen degene voor mij in de ring was, brak er noodweer los. Het programma werd stil gelegd en wij moesten naar de binnenmanege. Het was onzeker hoe lang we daar moesten blijven en dus ben ik maar blijven stappen. Uiteindelijk heeft het wel 45 minuten geduurd. Gelukkig bleef Parzival altijd gaan, maar ik vond dat toch moeilijk. Degene voor mij mocht opnieuw starten en toen heb ik opnieuw een korte warming up gedaan.”

Sneller dan het licht

“Uiteindelijk is het zoals bekend toch allemaal goed gekomen. Parzival vond het ook leuk in Rotterdam. In het begin vond hij altijd alles eng, maar later veranderde dat. Toen vond hij het hoe groter en hoe imposanter, des te mooier. Hij is daar echt van gaan genieten. Zo was dat eigenlijk met alles met hem. Bij zijn eerste fotoshoot reageerde hij sneller dan het licht van de camera op alles, maar later poseerde hij als een volleerd model.”

Toekomst

“Over de toekomst. Ik hoop natuurlijk altijd dat ik op het CHIO mag starten, ook in 2025, maar dat is niet aan mij. Ik ga er sowieso mijn uiterste best voor doen. Ook hoop ik er komend jaar als coach te zijn bij de jeugdobservaties. In het algemeen wil ik lekker doorgaan met wat ik nu doe. Paardrijden en paardrijles geven zijn mijn leven.

Veel denkwerk achter de rug

“Sinds kort hebben we onze eigen stal en dat bevalt heel goed. Beetje bij beetje wordt het meer eigen. We hebben veel denkwerk achter de rug hoe en waar we alles willen en dat is heel leuk. Een eigen stal betekent duidelijk wel meer regel- en organisatiewerk, maar je weet waar je het voor doet.”

Puzzelen wat nodig is

“De Olympische Spelen zijn voor mij niet echt een doel. Ik vind het het mooiste om paarden van veulen af op te leiden. De hele weg naar de topsport, het puzzelen wat nodig is om het talent van een paard in goede banen te leiden.”

Hardloopschoenen overal mee naar toe

“Naast paardrijden vind ik andere sporten ook heel leuk om te doen. Ik heb dat van huis uit mee gekregen, want mijn vader was sportleraar. Ik heb vroeger veel sporten gedaan, maar in verband met school en opleiding moest er steeds iets afvallen. Zoals bekend zijn de paarden overgebleven. Ik loop nog steeds graag en vaak hard. Mede omdat het ook de meest gemakkelijke sport is. Mijn hardloopschoenen gaan overal mee naar toe, zelfs naar concours. Ik vind het belangrijk om naast mijn paarden mezelf ook fit te houden.”

Van bang naar stoer

“Ik heb inmiddels veel fijne, goede paarden gereden, maar Parzival blijft toch wel heel bijzonder. Hij heeft mij gebracht naar wat ik nu ben, zonder hem had ik waarschijnlijk nog voor de klas gestaan. Ook zijn karakter was heel bijzonder, van heel bang paard naar mijn stoere maatje. Hij genoot van zijn sportleven. Dat ik zijn vertrouwen heb weten te winnen, dat hij zo veranderd is, dat vind ik heel speciaal.”

Nooit met vakantie

“Paardrijden is mijn leven, maar lesgeven inmiddels ook. Officieel ben ik natuurlijk juf en dat zit er nog steeds in. Ik vind het mooi om met anderen samen te werken, doelen te bereiken en om met mijn ervaringen anderen te helpen. Paarden zijn zo belangrijk voor me, dat ik nooit met vakantie ga. Mijn laatste vakantie was in 2013 toen ik zeven dagen naar Ibiza zou gaan, maar na vier dagen terug was. Ik kon het daar niet uithouden.”

Hartslag veel te hoog

“Misschien speelt daarin ook mee dat toen ik terug kwam we Parzival zijn hartritmestoornissen ontdekten en daar denk ik nu bij vakantie aan. In 2013 reed ik in maart de finale van de wereldbeker. Daarna ging ik met vakantie. Toen ik terug kwam, was Parzival met rijden heel rustig terwijl hij normaal na een paar dagen zo fris als een hoentje is. Ik reed al regelmatig met een hartslagmeter, omdat ik dat interessant vond. Ik wist precies zijn hartslag en die was veel te hoog. Ik heb toen meteen Jan Greve gebeld en die meldde het einde van de sportcarrière van mijn toppaard.”

Hele grote blijdschap

“Overbodig om te vertellen dat ik door de grond zakte. Een collega van Jan raadde me aan naar de kliniek in het Belgische Gent te gaan. Dat heb ik gedaan en tot mijn hele grote blijdschap hebben ze het hart daar weer op orde gekregen. Heel voorzichtig hebben we weer opgebouwd en aan het einde van de zomer namen we deel aan het EK in Herning waar we een bronzen medaille behaalden. Ook dit zegt natuurlijk weer veel over het fantastische karakter van dit geweldige paard.”

Passie uitdragen

“Tenslotte wil ik graag zeggen: Leef je leven en pluk de dag. Daarnaast, iedereen die iets met paarden doet, is hiermee begonnen door de passie voor het paard. Dat moeten we ons blijven herinneren en uitdragen naar de buitenwereld.”

Bron: CHIO