“Ik ben zo druk. Vooral met het bedrijf runnen. Ik heb het idee dat ik meer met cijfers bezig ben dan ooit te voren. Mijn ouders zijn inmiddels volledig uit het bedrijf en ik voel me soms meer directeur dan ruiter. We hebben een groot bedrijf met veel personeel. Natuurlijk rijd ik nog fanatiek en ik geef les, maar het bondscoach zijn van de jeugd paste er echt niet meer bij", vertelt Imke Schellekens als de redactie van CHIO Rotterdam bij Academy Bartels op bezoek gaat voor de serie 'Toppers over 75 jaar CHIO Rotterdam'.
“De eerste keer dat ik op het CHIO kwam, was dat als ‘kind van’. Mijn moeder reed toen met Duco, dat was in de tijd van onder andere Annemarie Sanders. Ik speelde dan ook met de dochter van Annemarie. Dit moet meer dan 40 jaar geleden zijn. Als ik aan het CHIO denk, denk ik nog steeds eerst aan het oude stadion in het bos en dan met name de sfeer op zaterdagavond tijdens de kür op muziek. Het publiek hing met de benen in het stadion en boven de bomen. Het grote stadion nu is ook mooi hoor, maar de sfeer vroeger in het bos was uniek en krijg je niet meer terug.”
Gewonnen van Anky en Salinero
“Mijn mooiste herinnering aan het CHIO is dat ik samen met Sunrise Anky en Salinero versloeg. Dat was bij de kür op muziek in de hoofdring. Edward en Totilas wonnen, ik werd tweede en Anky derde. Naast Sunrise heb ik nog meer paarden gereden in Rotterdam. Ik weet niet of ik ze nu allemaal noem, maar sowieso Toots, Allegretto, Lancet, Mexican, Barbria en Janssen. Ik zal totaal twaalf à vijftien jaar als ruiter aanwezig zijn geweest. Na enkele jaren pauze hoop ik dit jaar weer van de partij te zijn met Honoré. Ik hoop dat ze het zo goed blijft doen als de laatste tijd en dat ik mee durf te doen. Ik bedoel, het moet wel goed zijn. Rotterdam is niet zomaar een wedstrijd, het is een concours met een bepaalde standaard waar je goed wil en moet rijden.”
Nog een keer proberen
“Mijn moeder was in het verleden directeur sportief in Rotterdam, maar die functie ambieer ik niet. Ik kom graag op het CHIO, maar ik ben geen bestuurder. Over tien jaar zal ik niet meer aan topsport doen. Ik heb nu nog de paarden om een keer te proberen het hoogste niveau te bereiken, maar daarna is het goed geweest. Natuurlijk zal ik wel blijven rijden, maar op een ander niveau. Gecombineerd met les geven en ons bedrijf runnen. Ik vind de combinatie van deze leuk, ik hoef niet per se één ding te doen.”
Vuur weer aangewakkerd
De droom van bijna iedere ruiter, rijden op de Olympische Spelen, heeft de amazone jaren geleden al bereikt. Heeft ze nu nog dromen? Imke Schellekens: “Dat ben ik aan het uitvogelen. Wat mijn dromen zijn de komende tijd. Ik hoop mijn kind goed groot te brengen. Een kind opvoeden is een bijzonder iets en ik doe mijn best hem goede normen en waarden bij te brengen zodat hij een fatsoenlijk mens wordt. Op kortere termijn hoop ik er in Los Angeles op de Olympische Spelen bij te zijn. Als coach of als ruiter, de Spelen blijven bijzonder. Ik was vorig jaar in Parijs aanwezig als publiek en daar is het Olympische vuur weer aangewakkerd. Over die dromen, ik blijf me graag ontwikkelen en in het rijden is dat op een gegeven moment moeilijk. Daarom ben ik op zoek naar andere uitdagingen.”
Vader uit dak
“Naast mijn allermooiste herinnering die ik al noemde, heb ik heel veel herinneringen aan CHIO Rotterdam. Heb ik het verhaal wel eens verteld dat mijn vader bij het CHIO is opgepakt door de politie?”, vervolgt Schellekens lachend. “Parkeren tijdens het concours is natuurlijk altijd een ding. Mijn vader was in die tijd perschef en vond dat hij op een bepaalde plaats mocht parkeren. De politie vond van niet. Het werd een flinke twist en mijn vader ging zo uit zijn dak dat hij aangehouden werd. Ik was negen of tien jaar en wist niet wat ik meemaakte. Achteraf kunnen we er nog steeds om lachen, maar toen vond ik het verre van leuk.”
Continuïteit waarborgen
“Wat betreft het CHIO, ik hoop dat in ieder geval zolang ik leef het CHIO blijft bestaan. We moeten met zijn allen zorgen dat we kunnen blijven genieten van onze sport en dat de continuïteit gewaarborgd blijft. Ik hoop dat als ik oud word en in een rolstoel zit, ik toch nog steeds naar het Kralingse bos kan blijven komen. Net als mijn moeder nu.”
Bron: CHIO
