Dr. Inga Wolframm, lector Duurzame Paardenhouderij en Paardensport, heeft met onderzoek aangetoond dat het huidige jureersysteem juryleden dwingt tot het inzetten van zogenaamde ‘cognitive shortcuts’ die leiden tot vooroordelen bij de beoordeling. Allereerst dienen we te erkennen dat dit een probleem is, maar vervolgens willen we natuurlijk oplossingen. Wolframm noemt alvast twee opties: het vereenvoudigen van de taak van juryleden, of het verdelen van taken onder juryleden. Wat zou werken? In de Paardenkrant van deze week reageren Karin Retera, Tommie Visser en Henk van Bergen. Lees hier alvast de reactie van Karin Retera.
Karin Retera ziet er niks in om de jurytaken te verdelen in klassieke proeven, zoals dr. Inga Wolframm voorstelt als mogelijke verbetering: “Voor het beoordelen van de klassieke dressuurproeven wordt dat een moeilijk verhaal. Wij bekijken als juryleden het totaalbeeld van het goed gaande paard aan de hand van het Skala der Ausbildung. Dit zijn vaststaande criteria. Aan de hand daarvan wordt er naar de uitvoering van de oefeningen gekeken en daar baseren wij onze punten op. In wezen is dat niet een onoverkomelijke taak als je het alleen bij de taak van de jury houdt. Ik vraag me af hoe je dat wilt vereenvoudigen, aangezien het hele Skala met elkaar samenhangt. Het vloeit allemaal in elkaar over tot één geheel. Het totaalbeeld van het goedgaande paard, oftewel het Skala; van ontspanning in de bovenlijn, takt en regelmaat, aanleuning, impuls, rechtgerichtheid en verzameling, maakt of het plaatje in zijn totaal voldoet. Natuurlijk moet je wel een geoefend oog hebben.”
Meer intercollegiaal overleg
Waar Wolframm heeft aangetoond dat júíst het functioneren in een afgezonderde sociale groep jureren lastiger maakt, ziet Retera juist heil in meer intern overleg: “Mijn tip is om een pilot op nationaal niveau in het leven te roepen waarbij we de jury bij H weghalen en er twee juryleden bij C samen gaan jureren voor overleg. Het menselijk brein wordt onbewust beïnvloed door allerlei factoren van buitenaf, bijvoorbeeld door ervaring, druk van collega’s, de pers of door deelnemers. Mijn oplossing zou veel meer zitten in intercollegiaal overleg. Door overleg met collega’s onder elkaar krijg je het meer op één lijn. Je gaat als het ware naar een consensus toe.”
Veilig voelen
“We moeten een team vormen en voor elkaar zorgen. Juryleden zijn vrijwilligers, die soms worden gekielhaald door de pers, deelnemers, trainers en via social media. Mensen moeten zich veilig voelen. Ik zou daarom pleiten voor een vertrouwenscommissie, met daarin een psycholoog en coach.”
Kür
Wat betreft de kür op muziek ziet Retera wel wat in het verdelen van taken: “Ik ben het wel eens met deze stelling als het gaat om het beoordelen van de kür op muziek. Dan is de taak van de jury te gecompliceerd. Je let op de choreografie, de muziek, moeilijkheidsgraad en de uitgevoerde oefeningen. Als je heel geconcentreerd zit te jureren, hoor je bijvoorbeeld de muziek niet. Het menselijk brein kan niet multitasken.”
Lees alle reactie in de Paardenkrant van deze week
Bron: Horses.nl
Als enkel het skala leidend is Mevrouw Retera voor alle FEI juryleden hoe verklaart u dan het feit dat begin van de maand in Riesenbeck paarden met een onnatuurlijke korte in elkaar getrokken hals inclusief uitpuilende onderhals tachtig procent scoren?
En een paard dat in de piaff de voorbenen ongeveer dertig graden schuin naar achteren heeft desondanks daar toch negens voor krijgt?
In Riesenbeck heb ik ook een ik geloof Noorse combinatie een serie eners zien rijden in de GP die in niets onderdeed voor die van Glamourdale. Deze combinatie scoorde echter ruim twee punten lager voor de oefening. Wat zou deze amazone moeten veranderen om ook negens en tienen te krijgen?
Het is al jaren een bekend fenomeen dat de relatie tussen de score en de naam van de ruiter groter is dan die tussen de score en het getoonde.
Het zou een goede zaak zijn wanneer FEI en KNHS dr. Wolframm’s voorstellen ter harte zou nemen.
Ben het met Sjak Arts eens. En heb daar nog een aanvulling op. Een paard wat gedurende de gehele proef met haar staart woest aan het zwaaien is, hoort geen kampioen te worden. Is toch echt een teken van ongemak of spanning.
Ik heb 8 jaren in Oostenrijk gerureerd. Daar worden de proeven tm m/z niveau altijd samen beoordeeld. Vanaf C zit je met een collega. In het begin vond ik dit niet makkelijk vanwege meningsverschillen. Na een aantal wedstrijden werd dit beter. Dit kan zowel positief als negatief uitwerken voor de ruiter. Ik denk echter wel dat er een beter gemiddelde uit voort komt vanwege het overleg onderling. En het houdt elkaar scherp .
Het onderzoek van Wolframm laat zien hoe er gejureerd wordt maar niet wat er gejureerd wordt en in hoeverre dit afwijkt van wat er in de FEI-regels staat voorgeschreven terwijl Retera beweert dat het Skala der Ausbilding als referentie geldt voor de beoordeling van de dressuurproeven. Het Skala der Ausbilding is de basis van de klassieke dressuur en die zou volgens Tineke Bartels, hoofdcoach bij de KNHS, in 2009 in Nederland zijn afgeschaft. Dat is op zich al hoogst merkwaardig want de FEI- regels zijn zowel qua training als uitvoering helemaal gebaseerd op de klassieke rijkunst. Dat roept niet alleen vraagtekens op maar leidt ook tot enorm veel verwarring en verschillen in de beoordeling. Daar worden de ruiters en de paarden het slachtoffer van want als ze volgens de regels van de FEI/KNHS rijden worden ze door het ene jurylid beloond en bij het andere jurylid afgestraft! Terwijl de internationale GP- proeven maar heel zelden nog volgens de FEI-regels worden beoordeeld. Dat kan twee oorzaken hebben. Of de FEI- juryleden weten niet hoe de uitvoeringen er volgens de FEI-regels horen uit te zien of ze hebben er lak aan volgen ze gewoon de waan van de dag. En tegen dat laatste beginnen steeds meer mensen zich te verzetten en eisen ze dat er ook internationaal volgens de FEI-regels wordt gejureerd. Veel juryleden weten tegenwoordig ook niet meer hoe de uitvoeringen biomechanisch functioneren, laat staan dat men weet en ziet hoe ze visueel uitgevoerd moeten worden.
Het appuyement is daar een goed voorbeeld van. Een appuyement met een scheef getrokken en een scheefgaand paard wordt een goede lengtebuiging genoemd en als goed beoordeeld. In het Engels wordt het appuyement Half Pass genoemd en eigenlijk is dit een veel betere benaming omdat in het appuyement het paard evenveel voor- als zijwaarts en waarbij het paard recht over een schuine lijn dient te gaan. En dus niet schuin over een rechte lijn! In het appuyement hoort het paard in een verzamelde arbeidsdraf recht (dus altijd parallel aan de hoefslag) over een schuine lijn te gaan waarbij er telkens drie voeten in elkaars verlengde horen te staan t.w. twee achtervoeten en één voorvoet en vervolgens twee voorvoeten en één achtervoet. Anders kan het paard niet recht over en schuine lijn gaan! De ruiter dient daarbij permanent boven het (dynamisch) zwaartepunt te blijven zitten anders verstoort hij de balans.
Om een zijwaartse beweging mogelijk te maken, dient het paard de romp te kantelen. De veel en misbruikte term is de zogenaamde lengtebuiging waarbij het paard de romp zou moeten buigen. Anatomisch is dit onmogelijk. De romp is een ton en daar valt rijkunstig helemaal niets aan te buigen. De ruiter dient dit biomechanische proces, waarbij de achterhand zodanig naar binnen wordt gebracht waardoor het achterbeen niet meer onder het midden van de romp treedt, om een kanteling van de romp mogelijk te maken te volgen. Dat is RIJKUNST. Het lijkt me daarom goed om eerst eens precies van alle GP- uitvoeringen vast te leggen hoe ze biomechanisch door het paard kunnen worden uitgevoerd en vervolgens vast te leggen hoe dit proces er volgens de FE-regels visueel uit te zien. Daarmee wordt deze vaste referentie zowel voor de jury, de ruiter alsmede het publiek visueel inzichtelijk en komt het niet alleen de sport qua beoordeling maar ook vooral het welzijn van het paard ten goede.