Op de Olympische Spelen in Tokio heeft Arnd Bronkhorst weer prachtige reportages gemaakt voor Horses.nl. De KNHS sprak met de fotograaf van de 'andere foto' over zijn Olympische carrière en ervaringen.
“Dit zijn voor mij de zevende Spelen, eigenlijk zeven-en-een-half. Het begint bij Atlanta, en Barcelona heb ik half meegemaakt. Daar ben ik wel met de paarden meegevlogen in het vliegtuig, maar vervolgens ook weer teruggevlogen. Maarten Jurgens deed toentertijd namelijk de verslaglegging en fotografie voor de Hoefslag. Hij deed schrijven en fotograferen tegelijk op een Olympische Spelen, ik kan niet begrijpen hoe dat kan en hoe hij dat deed, maar het is hem wel gelukt”, steekt Arnd Bronkhorst van wal.
‘Sydney was de mooiste’
Op de vraag welke Spelen Arnd het mooiste vond antwoord hij: “Sydney was het mooiste, de sfeer was daar ongelooflijk mooi. En natuurlijk de gouden medaille voor Anky en een prachtige gouden medaille voor Jeroen. De medaille van Jeroen was heel onverwacht.” Bij de gedachte hieraan is Arnd weer terug in het moment. “Ik weet nog dat ik langs de ring stond en dacht van hé hij staat in de top 10, gevolgd door weer een mooi rondje en hij in de top 5 stond, tot hé hij zit in de medailles en toen verrek hij heeft een gouden medaille. Dat hele verhaal vervolgens met Albert en De Sjiem zelf, is natuurlijk ook een apart verhaal. Dus dat waren echt prachtige Olympische Spelen.”
Deze editie is wel wat anders dan de andere?
“Ja dat klopt, de aanloop was redelijk hysterisch. Ik heb nog nooit zoveel tijd besteed aan de administratie vooraf. Zo veel regeltjes, documenten en inlogs voor websites. Vooraf vond ik het best wel een beetje een hel. Ik had verwacht dat hier enorm strakke controle zouden zijn, met QR-codes, toegangscontroles en checks op quarantaine status. Dat valt gelukkig mee, na het optuigen van de bureaucratische ellende van tevoren, valt de controle hier ter plekke eigenlijk wel mee. Dat verbaast mij echt. Uiteindelijk, zoals vaak op de Spelen, als de wedstrijden eenmaal gaande zijn en de spanning eraf is, dan loopt het vaak wel. Het is vooral logistiek met vervoer een uitdaging, we zitten lang in de bus of taxi. Maar dat is normaal, de Olympische Spelen zijn een enorme operatie. De sport is prachtig en het stadion is ook prachtig!”
‘Bizar warm’
Hoe ervaar je het klimaat? “Het is echt bizar warm, ik ben blij dat de paardensport niet overdag is. Het is iedere dag zo’n 30-35 graden met een hele hoge luchtvochtigheid. In de avonduren is de temperatuur echt prima en voelt het als een zwoele zomeravond. Onze overheid is natuurlijk enorm bang voor corona, maar ik denk dat ze banger moeten zijn voor onze fotohesjes. Die zijn na twee of drie weken echt niet meer fris, die wil je echt niet terug het vliegtuig innemen”, grapt Arnd.
‘Ik vind remote foto’s maken heel mooi’
Jij staat erom bekend dat je ‘die andere foto’ maakt. Nu hebben we al wat foto’s voorbij zien komen die van onderen gemaakt zijn. Hoe doe je dat? Jij ligt vast niet in de bosjes? “Ik vind remote foto’s maken heel mooi. Remote wil zeggen dat je op afstand een foto maakt. Ik leg een speciale camera daarvoor ergens in het parcours neer. Natuurlijk moet je daarvoor wel toestemming hebben. Gelukkig is hier Louis Konickx, die is wel streng maar uiteindelijk mag het wel. Als je het tenminste een beetje netjes doet. De camera’s moeten verborgen zijn voor de tv en ze mogen de paarden absoluut niet storen. Ook mogen er niet te veel camera’s bij een hindernis, dat geeft te veel lawaai. Vervolgens is het een beetje gokken dat je de camera zo neer zet dat je een mooi beeld krijgt. Ik ben niet echt lenig, maar je moet dat eigenlijk wel zijn. Je ligt als soort slangenmens op de grond om de camera goed in te stellen”, lacht Arnd. “Wanneer er dan een ruiter over de hindernis gaat schiet je de foto af op afstand met een radio. De radio’s moeten vooraf goed worden gekeurd door de organisatie. Daarna is het hopen en bidden dat het lukt. Er is hier iets mis met de frequenties van de radio, of storing, waardoor het vaak niet lukt. Dus je moet een beetje mazzel hebben dat het lukt. Bij eventing ging het een paar keer niet, bij het springen geldt hetzelfde. Gisteren had ik gelukkig een hele mooie shot van Ben Maher, precies zoals ik bedacht had.”
Camera’s beschermd tegen water
Hoe doe je dat dan met de camera’s in het parcours als ze de bodem prepareren? “De camera’s zijn beschermd tegen water. Ben Agterberg rijdt hier rond met heel veel water, begrijpelijk natuurlijk, maar dat is niet zo goed voor de camera’s. Dus vooraf zet ik de camera neer en dan dek ik ze helemaal af, ook de lenzen, met een soort van regenhoezen. Want Ben rijdt rond met 10.000 liter water en dat stort hij ook over de camera’s uit, dus dat is niet zo tof voor het materiaal. Vervolgens ren ik weer het parcours in en haal ik de hoezen eraf. Gelukkig kennen we Ben goed en vraag ik steeds of hij het in de pauze weer van plan is, en dat is tot nu toe niet geweest anders ren je je namelijk echt een ongeluk.”
3 camera’s, ongeveer10 lenzen en heleboel accessoires
Tot slot, hoeveel materiaal heb je bij? “Ik heb hier 3 camera’s, 10 lenzen ongeveer, en heleboel accessoires. Statieven voor het remote fotograferen, statief voor mijn lange lens, flitsers, radio’s, zendertjes, kabels, maar ik heb gelukkig ook nog een winkel gevonden om iets bij te kopen”, vertelt Arnd enthousiast. Daar hadden ze een mooi apparaatje, een mooie klem waarop iedereen jaloers is. Daarmee kan ik mooie foto’s maken bij de kiss en cry zone. Zaterdag bij teamfinales ga ik dat nog een keer proberen. Hopelijk juichen de mensen op de kiss & cry wanneer de ruiter over finish komt en dan schiet ik de ruiter en tegelijkertijd de kiss en cry en dat levert weer mooie beelden op.”
Bron KNHS
