Johan Hamminga traint veel dressuurruiters naar het hoogste niveau en is daarnaast actief als Grand Prix-jurylid en als voorzitter van de Hengstenkeuringscommissie Tuigpaarden. Hij zou graag minder jaloezie in de paardenwereld zien.
Verandering
Hamminga draait al heel wat jaren mee in de paardenwereld. “De mentaliteit is de laatste jaren erg veranderd. Vroeger ging je als vereniging gezamenlijk op concours of ging je met je gehele familie naar de keuring. Je was veel meer op elkaar aangewezen. Dat gaf een bepaald soort saamhorigheid”, vertelt Hamminga.
Niet alleen te wijten aan social media
Een veel gehoorde klank is dat het plezier in de paardensport verminderd wordt door de negatieve reacties op social media. “Social media speelt inderdaad een grote rol in de toenemende jaloezie in de paardensport. Toch is niet alles aan social media te wijten. Door de toenemende welvaart is de sport individualistischer geworden. Mensen hebben elkaar niet meer nodig en zo verdwijnt de saamhorigheid van vroeger”, voegt Hamminga er aan toe.
Op alle fronten
Doordat Hamminga veel op keuringen en wedstrijden komt, kan hij de conclusie trekken dat op alle fronten in de paardenwereld de jaloezie toeneemt. “In de springsport en de dressuursport gaat veel geld om. Daar wordt echt de sport op het hoogste niveau bedreven. In de springsport is de afgunst nog iets minder, omdat dit geen jurysport is. Je kan de ene week kampioen worden en de week er na een paal eraf gooien, dan is het duidelijk dat je niet in de barrage komt. In de dressuur ligt dat net wat anders, omdat dit wel een jurysport is”, analyseert de vakman.
Meer plezier
“Er moet weer meer plezier komen in de paardenwereld. De ruiters, fokkers en andere mensen in de paardenwereld moeten elkaar weer wat gaan gunnen”, concludeert Hamminga.
Bron: Horses.nl
volledig mee eens, de afgunst is groot en men gunt elkaar niets.
Zelfs onder officials is er veel afgunst en totaal geen saamhorigheid.
Het is juist dat de afgunst groot is en men elkaar weinig gunt.
Jaloezie viert hoogtij.Zelfs onder de officials bestaat weinig saamhorigheid maar wordt alleen aan het eigen hachje gedacht.
De gun factor moet terug komen zoals het jaren geleden was toen men elkaar werkelijk het beste gunde en vreugde had aan het succes van een ander
Gelukkig ben ik niet jaloers aangelegd,en kan ik met mooie en goede combinaties mee genieten,welke tak van sport ook op elk niveau. Heeft er iemand iets nodig en ik kan het lenen of die persoon helpen doe ik dat. Maar wat ik jammer vind is dat er steeds meer mensen jury worden om de reden zelf ook meer punten te scoren, soort “hand boven het hoofd” effect.Een hele foute rage in mijn beleving.
“Ik geef jouw goede punten als jij dat ook bij mij doet”. Dat heeft niks meer met onafhankelijke beoordeling van een combinatie te maken, dan ben je het doel voorbij geschoten in mijn ogen. Zelf jureer ik niet en zal dat om die reden ook zeker niet gaan doen. Dan maar geen punten, als ik goed rijdt zal ik er vast wel naar bepunt worden. Help elkaar al ken je elkaar niet, groet elkaar zoals het hoort maak een gezellig praatje met vreemden en het ijs is (vaak) gebroken. Op weg naar nieuwe saamhorigheidsgevoel. Ik denk dat daar ook betere prestaties uit voortkomen voor iedereen omdat er dan geen negatieve spanning zal zijn.
Zou het jaloezie zijn, of zou het afgunst zijn en de onkunde om zelf je eigen kunnen en presteren in de ring te kunnen beoordelen en in het geval van de Ruiter of Amazone om je gevoel te laten spreken naar jezelf toe hoe de prestatie was van je eigen in de ring, en Johan Hamminga ik moet zeggen dat het verleden tot het verleden behoort, Ja ook ik heb vroeger de saamhorigheid meegemaakt toen wij met onze Paarden op concours gingen, smorgens om 5 uur opstaan en dan samen met de chauffeur zo een 30 Paarden opladen voor de wedstrijd, met z,n 7 in de cabine gepropt en de rest met de auto s met of zonder trailer er achteraan, mijn Vader met auto en trailer en nog wat extra Paarden mee, tussen twee bomen werd een kabeltouw gespannen en daar stonden 25 Paarden aan vast met om het uur twee vaste wakers erbij, Ja dat was een tijd die ik voor geen goud had willen missen en nu kom ik op wedstrijden kijken of omdat mijn vrouw mee strijd en dan als begeleider en dan zie ik ook dat het tegenwoordig een ieder voor zich is, iedereen komt apart met een trailer, doet zijn ding is vertrokken, vroeger was ik vaandeldrager in de parade aan het einde van de dag en dat was wat he, mijn Vader stelde het gelid samen en zo ging onze club met 40 of meer combi s de ring in samen met alle andere deelnemers zo een 400 in getal, dat was heftig altijd en ongelooflijk mooi, 3 rijen dik publiek en als prijswinnaar mocht je een ereronde rijden die zijn weerga niet kende, tja dat was nog eens Paardensport ten Top, en nu tjonge zaterdag met mijn vrouw gaan kijken geweest in Nunspeet een Bonfix wedstrijd, met goede Ruiters en Amazone s aan start en het publiek bestond uit een paar echte bezoekers en de rest was vader en moeder of begeleider, erg jammer dit, maar dat zal nooit meer zo worden als vroeger in de 80’tiger en 90’tiger jaren, helaas Johan Hamminga en als mijn Vader nog zou leven zou Hij mijn woorden beamen
Ik weet niet of het om afgunst gaat. Wat ik wel zie gebeuren is de prestatiedrang van ruiters, veelal dressuurruiters. Alles moet perfect, alles moet wijken voor het doel. Ik zag het deze week nog tijdens een ponywedstrijd! De ruitertjes moesten in de bloedhete zon wachten op medewerkers om de ring om te bouwen (van M naar Z). En er kwam niemand. Wij (toeschouwers) hebben toen maar een begin gemaakt met de ombouw terwijl een of andere vader met zijn dochter doortrainde alsof ze een Grand Prix proef moest rijden. Helpen, ho maar! Alleen een grote bek toen hij hier op werd aangesproken. “Want hij moest zijn dochter helpen!” Arm kind, bloedheet, jasje aan en maar doortrainen en pa maar door commanderen. En waarom: om een zo goed mogelijke prestatie neer te zetten. Zielig toch!
In 1996 las ik in een van de paardenbladen de uitspraak van Paul Schockemöhle gedaan tijdens de olympiade in Atlanta “Dressuur bederft karakters” Ik heb hier later nog verschillende keren aan teruggedacht en gaf hem daarin gelijk.
Er is maar 1 oplossing voor dat probleem. Alle afstammelingen van de startcoupons af, en jureren wat je ziet en niet wat de papieren laten zien. Iedereen is dan gelijk…
Helemaal mee eens. Wij hebben een fries en nee geen sportfries met papieren maar een “gewone” lieve fries. Mijn dochter ging altijd met veel plezier naar wedstrijden totdat we in de gaten kregen dat je beter een warm of volbloed paard kan hebben dan krijg je ineens veel hogere punten. Zij kreeg echter bijna alleen maar commentaar,en weinig of geen complimenten terwijl het des te knapper is wat ze doet met een ouderwets type fries word het door de dressuur jury afgestraft door gelijk lagere punten te geven. Ja gek he dat er steeds minder mensen wedstrijden gaan rijden. Alleen maar afgunst en de hun factor laag. Ik snap ook niet waarom de afstammelingen op de atartlijsten staan. Dat geeft gelijk al aan “oei das een goeie dus die moet hoge punten” jammer hoor zo blijven er steeds minder over in de sport.
Dat tegen elkaar op dat herken ik zeker, hoe duurder de pony’s, ouders en trainers die de pony’s rijden zodat kind lief de ring in kan, en dat begint ook bij de spring sport. De sfeer op een dressuur wedstrijd, trainers die les geven echt hè, je behoort je paard of pony thuis klaar te hebben en op wedstrijd werk je los en dat je tips krijgt prima. Maar je moet haast mee doen om mee te kúnnen doen. Wat ik hierboven lees over afstamming vind ik persoonlijk onzin, ik jureer t/m ZZ licht en jureer wat er gereden word zoals t hoort, ik vind t dan juist wel interessant om de afstamming te weten maar dat heeft ermee te maken dat ik zelf ook fok. Maar er zijn er idd die daar naar kijken. Als ik op wedstrijd ga, nu vaak met mijn dochter, hebben we t wel gezellig maar dat moet je zelf doen, idd een praatje, en wij nemen ook altijd iets te drinken en/ of te eten die mensen staan er niet voor niks. Dit moeten we zelf doen dus mensen houd je zelf een spiegel voor en dat gepush met name bij de jeugd stop ermee. Soms betrap ik me zelf er op bij mij dochter, is al 14, loopt er de kantjes af is druk aan het puberen maar t kost ook veel geld om pony te rijden dan vind ik wel dat ze dat moeten waarderen !! Maar dat is iets anders. Gezelligheid kent geen tijd, doe t samen. De tijden van alle pony’s aan het lijntje, op de vrachtwagen soms te voet ken ik ook, was prachtig maar zaten ook nadelen aan, toch was dat een prachtige tijd.