Essay: Cesar Parra kon jarenlang straffeloos zijn gang gaan

Dat is één van de beelden die ik niet meer uit mijn hoofd krijg. Als de elite van de paardenwereld niet in staat is om dit soort uitwassen te voorkomen, dit soort zwarte schapen uit de gemeenschap te trappen of nog sterker: als dit soort praktijken gefaciliteerd worden, moet geconcludeerd worden dat machthebbers dit al dan niet bewust op de koop toe nemen.

Als dit soort mensen zich zo veilig voelt bij het bezigen van deze praktijken dat er uren aan videomateriaal beschikbaar is, dan moet de treurige conclusie luiden dat de mensen die aan de touwtjes trekken dit niet willen zien en bewust wegkijken.

Geen enkele angst

Let wel: het merendeel van de beelden is genomen in compleet bewustzijn van de daders. Parra had geen enkele angst dat deze gruwelijke mishandeling van paarden consequenties zou kunnen hebben. En het erge is: hij had nog gelijk ook. Toen Adam Steffens (die de beelden openbaar maakte) de beelden naar de Amerikaanse bond USEF stuurde, gebeurde er in eerste instantie niks. Er gebeurde pas wat toen de beelden op social media verschenen.

En er zijn bewijzen genoeg dat de dressuurwereld jarenlang heeft weggekeken, de mishandelingen daarmee mogelijk heeft gemaakt.

Duidelijke signalen

Al bijna twintig jaar zijn er duidelijke signalen dat er op stal bij Cesar Parra zaken gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Een Latijns-Amerikaanse vrouw heeft onlangs gemeld dat zij 25 jaar geleden bij de Amerikaanse bond USEF al melding heeft gemaakt van seksuele intimidatie door Parra.

In 2007 (!) haalde de stal Unlimited Horses alle paarden weg bij Parra en gaf daarover ook een verklaring: een werkneemster beschuldigde Parra van seksuele intimidatie. Van aangifte kwam het niet omdat de ouders van de werkneemster bang waren dat een openbaar verhoor in de rechtszaal te zwaar zou zijn voor hun dochter.

In 2009 viel de driejarige hengst William PFF neer bij het longeren met bloed uit zijn neus, hij was daarna ongeschikt als sportpaard. Eigenaresse Trudy Miranda sleepte Parra voor de rechter wegens mishandeling (in 2011) en in 2015 werd hij vrijgesproken.

In 2017 deed de Duitse Sarah Aldag haar verhaal bij de Safesport-organisatie en de visumorganisatie in de Verenigde Staten en maakte melding van dierenmishandeling en seksuele intimidatie.
 

Withages

Dit alles was voor USEF of de FEI geen reden om Parra nader onder de loep te nemen. Of voor Mariette Withages persoonlijk, die ervoor gezorgd heeft dat Parra zich Olympisch dressuurruiter mag noemen.

De toenmalig voorzitter van het FEI-dressuurcomité én vijfsterrenjurylid zorgde er in 2004 persoonlijk (!) voor dat hij naar de Olympische Spelen van Athene mocht.

Withages jureerde individueel de proef die Parra de kwalificatie voor de Spelen opleverde bij Parra op stal, zonder getuigen. En om het nog gekker te maken: Withages verbleef voor dit jureertripje thuis bij Cesar Parra (meldt Dressage-News.com). Ook in de daaropvolgende jaren was Withages regelmatig op Parra’s stal in Florida om clinics te geven.

De redactie van Horses heeft de FEI gevraagd naar de zeer merkwaardige gang van zaken omtrent de Olympische kwalificatie van Cesar Parra.

De FEI meldt: “Hoewel de FEI in dit stadium geen verder commentaar kan geven vanwege het lopende onderzoek, zijn we standvastig in ons besluit om alle beschuldigingen en ongepast gedrag/incidenten die in strijd zijn met het Algemeen Reglement van de FEI te onderzoeken.”

Reactie Mariette Withages

“Ik kan mij hoegenaamd niet vinden in uw berichtgeving welke zonder enige bronnencontrole is gebaseerd op en vertaald uit een artikel van Dressage News van Ken Braddick (USA –5.2.24) vol met verzinsels en zonder enige controle op de waarachtigheid.“

Horses.nl heeft niet het recht om mijn naam te linken aan een artikel omtrent paardenmishandeling, zonder enige objectieve controle en zonder contact te nemen met mij om tegenwoord te voeren.

Tijdens mijn jarenlange carrière heb ik steeds de klassieke rijkunst en het welzijn van het paard prioritair gesteld. Dit kunnen tientallen ruiters, juryleden en trainers bevestigen. Ja, ik was de selector voor de eventuele deelname aan de 2004 Olympische Spelen. Het ging om één Chileense ruiter, één Colombiaan en één Israëli. Deze selecties hebben NIET achter gesloten deuren plaats gevonden! Alle fasen van deze selectie zijn verlopen volgens de vooropgestelde regel en in samenspraak  met de FEI.

‘Regelmatig op stal komen’ beperkt zich tot een forum in New Jersey en een in Florida, waar ik tezamen met andere trainers en juryleden, deel uit maakte van het panel. Ik heb ook één clinic voor meerdere ruiters in New Jersey gegeven.

Het spijt mij te moeten vaststellen dat dit artikel niet in overeenstemming is met de waarheid, en mijn eer ernstig aantast. Ik hoop dat men voortaan wel de moeite neemt de gebruikte bronnen ernstig te onderzoeken en op waarheid te controleren, maar ook de betrokkenen op voorhand te contacteren zodat artikels ten minsten objectief en op tegenspraak zijn, en geen lastercampagne.”

De redactie van Horses.nl heeft op basis van deze reactie een aantal wedervragen gesteld aan Withages. Daarnaast benadrukt de redactie van Horses dat de FEI om een reactie is gevraagd omtrent de Olympische selectie van Parra. De FEI heeft niet van de gelegenheid gebruik gemaakt om te reageren. 

De volgende wedervragen zijn gesteld aan Withages.

• De inhoud van het op 5 februari 2024 op dressage-news.com gepubliceerde artikel van Kenn Braddick is tot op heden ongewijzigd. Bestrijd u het artikel expliciet op alle punten die u betreffen? 
• Waar heeft de Olympische selectie van Cesar Parra in 2004 plaats gevonden? Bij hem op stal?
• Is het correct dat de betreffende kwalificatieproeven voor eventuele deelname aan de Olympische Spelen individueel beoordeeld werden en dat dit dus in overeenstemming met de destijds geldende FEI-reglementen was?
• Wilt u een statement maken over de verschrikkelijke beelden die uit de stal van Cesar Parra openbaar zijn geworden? 

Mariette Withages heeft als volgt gereageerd op deze vragen: “Ik denk dat ik in mijn vorig schrijven duidelijke antwoorden  op de diverse aantijgingen heb gegeven en het is ook niet mijn taak om te antwoorden op een vraag die aan de FEI  werd gesteld. Mijn statement omtrent de verschrikkelijke beelden is duidelijk: men kan alleen maar gruwelen en deze praktijken veroordelen.”

Duitse grootheden

En Withages was niet de enige, een hele lijst aan Duitse grootheden – tot Reitmeister Hubertus Schmidt aan toe notabene – werkte samen met Parra. Dezelfde Hubertus Schmidt veroordeelde de Parra-mishandelingen in een video-statement, zonder blikken of blozen. Uiteraard ook zonder te melden dat hij zelf jarenlang samenwerkte met Parra.

Het lijstje met namen uit de dressuurwereld dat samenwerkte met Parra bevat veel zeer gerespecteerde namen. Oliver Oelrich ging afgelopen najaar nog breed lachend op de foto met Parra, Grand Prix-ruiter en advocaat Dieter Laugks is in dat verband te noemen, net zoals dr. Kerstin Klieber en Stefan Sandbrink, dr. Volker Moritz, Anne Gribbons en Charlotte Brehdal.

Deze lijst is incompleet en geen van de genoemde personen heeft tot dusver een statement gemaakt waarin genoemd wordt dat zij ook verbindingen met Parra hebben (gehad). Het is onduidelijk of deze personen weet (en in hoeverre) van de praktijken van Parra hebben gehad.

Voor Klieber en Sandbrink geldt dat zij in ieder geval op de hoogte waren en actief hebben deelgenomen aan de mishandeling. Met de verklaring van de Duitse Sarah Aldag (die korte tijd bij Parra werkte en al in 2007 melding maakte van mishandeling van paarden en seksuele intimidatie) kan hetzelfde worden gesteld van Dieter Laugks.

Lees ook:

Nieuwe filmpjes

Het ligt niet in de lijn der verwachting dat er binnenkort een grote schoonmaak in de professionele paardenwereld zal plaatsvinden. Wel dat er binnen afzienbare tijd weer nieuwe filmpjes de wereld over zullen gaan, niet alleen van dressuurruiters. Elke keer dat dat gebeurt zal het draagvlak voor de paardensport afnemen.

Lees ook:

De oplossing om die cyclus te stoppen zit niet in een totaal doelloze campagne als ‘Dit doen paarden’ van de Sectorraad Paarden, maar in het opruimen van de eigen rotzooi. De lijken zullen uit de kast moeten, ook uit de eigen kast. Dat betekent ook dat we elkaar, en ook onszelf, moeten vergeven dat we dingen vroeger anders of minder goed deden. Dat we zelf misschien ook wel eens over de schreef zijn gegaan.

Die mildheid geeft de ruimte om het beter te doen en vanuit die positieve instelling met anderen het gesprek aan te gaan over hoe het beter kan (en moet).

Meerderheid

Er is een grote (en groeiende) groep mensen in de paardenwereld die vindt dat we het beter moeten doen, dat wijst een groot onderzoek van de Equine Ethics & Wellbeing-commissie van de FEI uit (dat ondertussen alweer in een la in Lausanne lijkt verdwenen). Sterker nog: die groep is in de meerderheid.

Binnen de paardenwereld (meer dan daarbuiten!) is de consensus: er moet het één en ander veranderen in de (professionele) paardensport om paardenwelzijn beter te waarborgen. Uitzondering daarop vormt de kleine groep van mensen die iets met de internationale sport van doen heeft, die zien alles wat rooskleuriger.

Lees ook:

Grootste zorgen bij vrijetijdsruiters en dierenartsen (!)

Binnen de paardenwereld zijn er meer mensen die vinden dat welzijnsstandaarden in de paardensport moeten verbeteren dan erbuiten. Van de paardenmensen vindt 78% dat de welzijnsstandaarden in de sport moeten verbeteren, tegenover 52% van de niet-paardenmensen. Vanuit deze laatste groep heeft 65% zorgen over het gebruiken van paarden in de sport, tegenover 75% van de paardenmensen.

Daarbij maken vrijetijdsruiters (84%) en dierenartsen (87%!!) zich de grootste zorgen en FEI-bestuursleden (53%) en FEI-technische commissieleden (56%) de minste.

Klein groepje

Het lijkt me tijd dat de professionele paardenwereld zich beseft dat ze in de eerste plaats maar een klein groepje vormt in de veel grotere paardenwereld en nog een kleiner onderdeel van de echte buitenwereld. Dat het tijd wordt om te luisteren naar de zorgen die leven.

Sterker nog: als in vooraanstaande paardenlanden als Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, België en Nederland meer dan 80% van de paardenwereld zich zorgen maakt over de (professionele) paardensport, lijkt het me niet dat het kleine groepje daar gewoon aan voorbij kan gaan.

Niet machteloos

Die grotere groep is overigens ook niet machteloos. Er is weliswaar een groeiende groep paardenliefhebbers, die met de professionele paardensport niets meer te maken wil hebben. Maar ook een groep die nog betrokken is: de vele duizenden bezoekers van de Olympische Spelen dit jaar, van CHIO Aken, van The Dutch Masters, van Jumping Amsterdam.

Die groep kan zich laten gelden als er op concoursen dingen gebeuren die volgens hen niet door de beugel kunnen. Op social media is dat misschien makkelijker, maar op het concours zelf is het een krachtiger gebaar.

Social license

Het begrip ‘social license’ wordt vaak gebezigd, maar nog vaker verkeerd begrepen of uitgelegd. Niet de maatschappij moet de paardensport accepteren, maar de paardensport moet dusdanig veranderen dat zij acceptabel is voor de maatschappij. Daarbij hoort het uitbannen van zwarte schapen. Eenieder die de paardensport liefheeft, kan daar een rol in spelen.

Rick Helmink

[email protected]

Dit artikel verscheen eerder in de Paardenkrant