Vanuit de European Sport Horse Auction willen we over het onderwerp graag het volgende over zeggen:
Beste fokkers, handelaars en dierenartsen!
Zouden we niet beter de handen in elkaar slaan in plaats van een eindeloze discussie te voeren en met slijk naar elkaar te gooien? Uiteindelijk moeten we toch met elkaar de kost verdienen… Dure keuringen en miljoenenpaarden. Voor allen geldt de eerste stap. Het uit de opfok keuren van de jongste lichting paarden. Niet? OC(D), cyste, pezen…
Basiskeuring
Vaak laten fokkers een basiskeuring uitvoeren die bestaat uit een controle van hart, ogen, longen. En een daarbij passende basis röntgenset van gemiddeld 16 opnames. Op dat moment is er dus nog geen sprake van hals- en rugfoto’s, MRI of echo’s etc. Als het paard echter op latere leeftijd goed gaat presteren en voor veel geld wordt verkocht, zal dit wel aan de orde zijn.
Waar voor zijn geld
We begrijpen allemaal dat wie een duur paard koopt ook waar voor zijn geld wil. Zeker als er een sponsor in is betrokken die langs de zijlijn in veel gevallen machinale prestaties in een stijgende resultaten curve wil zien. Toch geloven wij er ook in dat veel afhangt van de instelling van het paard, een goede begeleiding en een fractie geluk. Kijk maar naar de jonge gezonde kerels die op de ziekenzorg zitten en de gepensioneerde man met zijn oude lijf die nog elke dag trots en fluitend stallen mest of in de tuin werkt!
Keuze van de fokker
Wanneer op basis van deze eerste keuring blijkt dat het paard een probleem heeft. Alsook wanneer men een stalgebrek zoals luchtzuigen of weven constateert. Is het nog steeds de keuze van de fokker wat er met het paard zal gebeuren. Een afweging om het paard op dat moment voor “weinig” geld te verkopen. Of om het risico zelf te nemen, het paard bij te houden. En zelf in de sport uit te brengen met de hoge kosten die dit met zich meebrengt. Want een paard trainen kost nu eenmaal veel geld. Op een kleine stal, waar paarden doorgaans tot hun 6 à 7 jaar verblijven en regionale of nationale wedstrijden springen, zal dit enkele honderden euro’s per maand zijn. Wanneer ze daarna op internationaal niveau mee willen draaien. En een betere sportieve en medische begeleiding nodig hebben en vaak moeten reizen, loopt dit maandelijks makkelijk op tot duizend euro of meer. Een opmerking op de keuring of een stalgebrek zal geen afbreuk doen aan de kwaliteit van het paard, al is het duidelijk dat slaagkansen anders ingedeeld worden.
‘Ik heb hem toen afgegeven voor een appel en een ei!’
Een uitspraak die vaak voorkomt. Indien de fokker beslist het paard te verkopen dan is het ook duidelijk dat hij de kans niet wil nemen. En daarmee het risico en de kosten doorgeeft aan de volgende eigenaar. Dat zal dan waarschijnlijk voor een lager bedrag zijn dan men voorheen hoopte. Als het paard dan enkele jaren en zoveel duizenden euro’s later goed presteert, moeten we hier dan ook niet verdrietig over zijn. Maar trots dat ons fokproduct zo goed presteert!
Zo zijn er in het verleden al meerdere paarden geweest, die via de handel tot bij verschillende stallen reisden en uiteindelijk op de juiste plaats op het juiste moment aankwamen. Waar er een klik is met de ruiter, met het volledig team van de desbetreffende stal en met de begeleidende dierenartsen er omheen. Nogmaals, een paard is geen machine en de juiste combinatie kan soms zeer goed uitpakken.
Het glas is half vol of half leeg
Zouden we niet met z’n allen tot een compromis komen en vooral eerst eens in onze eigen boezem kijken? Als een paard op 2, 3 of 4-jarige leeftijd net niet genoeg kwaliteit heeft of een opmerking – zowel klinisch als röntgenologisch – vertoont, is het nog steeds onze eigen keuze om al dan niet te verkopen.
Wel zijn we ervan overtuigd dat wanneer een paard wordt gekeurd, men deze bevindingen op een positieve of net op een pessimistische manier kan overbrengen of neerschrijven. Wat ook veel zal bepalen in het wel of niet aankopen van een paard. Maar wat vooral belangrijk is: dat men de juiste diagnose stelt en dat veterinairs het onderling met elkaar eens zijn over de bevindingen van het desbetreffende paard. En niet elkaar gaan beschuldigen of neerbuigend over elkaars werk praten.
3 of 4 keer in een jaar gekeurd
Wat ons ook stoort is dat een paard soms op 365 dagen tijd 3 tot 4 maal opnieuw een RX-keuring moet ondergaan. Wat volgens ons wel zinloos geld kost. Dierenartsen hebben toch allemaal een gelijkaardige opleiding gevolgd en beschikken voor 80% over dezelfde apparaten die haarfijne opnames kunnen maken. Laat ons hopen dat het gezond verstand van al de partijen de boventoon kan voeren en we blijven genieten van dat waar het om gaat: de paardensport!
Vriendelijke groeten,
European Sport Horse Auction
Ik heb gezien dat een paard gekeurd wordt een Fries die eigenlijk direct voor de slager was een mooi paard maar erg scheef en oncorect op beenwerk een leek ziet dat niet of er te weinig zicht op het vakwerk van verkopende partij en de veearts moet beter en eerlijker zo als het nu gaat belanden we bij rechtbanken
Ik blijf er bij dat dierenartsen op het moment, en dat is altijd al zo geweest, dan weer het één zeggen en dan het ander. Dat je een paard keurt, prima. Maar hang er niet altijd gelijk een definitieve conclusie aan. Geef dan aan onder welke soort begeleiding er dan toch wel degelijk kans van slagen is. Dierenartsen zitten vaak niet op één lijn, iets wat echt niet zou moeten kunnen. Daarnaast denken ze echt de wijsheid in pacht te hebben, wat dus de fokker geld kost omdat deze vertrouwt op wat de dierenarts zegt. Om dus het probleem weer terug bij de fokker te leggen, vind ik niet eerlijk. Het begint namelijk bij een dierenarts die begint met iets te roepen als hij een paard gekeurd heeft (kleine keuring, uitgebreide keuring maakt niet uit). Doorgaans zie je dus dat wanneer dit een negatieve diagnose betreft, de fokker dus op advies van de dierenarts denk dat het geen zin heeft. Vervolgens verkoopt hij zo’n paard dan voor een appel en een ei en de volgende die het paard verkoopt, verteld het er niet bij of erger nog de volgende dierenarts stelt een andere diagnose, eentje die wel positief uitpakt. Ik vind dit een kwalijke zaak. Dan krijg je namelijk ook de situatie zoals dhr. Boudrenghien beschrijft, de fokker vertrouwt niet meer op de dierenarts. Als je als fokker dit mee maakt, voel je er niets voor om dit nogmaals mee te maken.
Daarnaast is het inderdaad zo dat een jong paard van een jaar of 3 nog niet gelijk een aankoopkeuring ondergaat van € 5.000,00. Dat zullen over het algemeen paarden zijn die al wat ouder zijn. Dan rijst bij mij de vraag dat indien een paard bijvoorbeeld 9 jaar oud is en hij loopt al die tijd al rond met een mankement en hij heeft nog nooit maar een pas kreupel gelopen, hoe groot en reëel is dan de kans dat dit fout gaat.
Op dit moment is het ook kwalijk dat een dierenarts zich leent voor het principe “wie betaald, bepaald”. Daardoor is de onpartijdigheid en objectiviteit ver te zoeken.
Overigens kan dhr. De Backer wel zeggen dat hij er geen belang bij heeft om een paard af te keuren maar daar ben ik het niet mee eens. Als er een paard afgekeurd wordt dan heeft de kopende partij nog niet gevonden wat hij zocht, dus zal er verder gezocht worden wat betekend dat wanneer er een volgend paard gevonden is, er weer een aankoopkeuring plaats zal vinden. Als hij er 3 afkeurt en 1 goed dan levert hem dat € 20.000,00 aan omzet op.
Waar dhr. Boudrenghien op doelt, hoe is het mogelijk dat een paard in eerste instantie afgekeurd wordt en in een later stadium wanneer er nog strenger gekeurd wordt een paard goed gekeurd wordt om topprestaties te verrichten. Dan kan dat paard het ineens wel, hetzij met de nodige begeleiding, terwijl dat eerst niet zo was. En daar gaat het dus mank. Het probleem zit hem in de houding, kwaliteit, objectiviteit en eensgezindheid van de dierenartsen.
In het artikel hierboven wordt gezegd dat je als fokker zelf de keuze hebt, maar dan is mijn reactie: dan moet je als fokker de dierenarts dus niet serieus nemen en als koper wel. Vreemd verhaal….