Het is een absoluut hoogtepunt, maar de organisatie daarvan was wel in handen van complete amateurs. Gelijk ’s morgens vroeg al ging het helemaal mis. De gebrekkige routeaanduiding en falende stewards stuurden ruiters de verkeerde kant op, sommige deelnemers moesten een kwartier later vertrekken dan de rest, anderen legden tien kilometer minder af dan de rest, de wedstrijd werd stilgelegd en vier uur later volgde een herstart.
Petitie
“We hebben voorafgaand aan de herstart met zeker 25 landen een petitie getekend”, vertelt Emile Docquier. “Daarin riepen we de FEI op om de hele wedstrijd te staken en een geheel nieuw WK over enkele maanden elders te organiseren. Maar daar wilde de FEI niets van weten.”
The games must go on
Dit nieuwe WK zou binnen drie, vier maanden ergens in Europa plaatsvinden en de kosten ervan zouden worden gedragen door Arabische sponsors. Maar de FEI wist van geen wijken. The games must go on, luidde het parool.
Desorganisatie en falend toezicht
De hectische taferelen en felle discussies in de aanloop naar die herstart vormden slechts een aflevering in het drama dat zich in Tryon afspeelde rond de endurance, het nog niet afgebouwde endurance-paviljoen was daarbij slechts een kanttekening. Algehele desorganisatie aan de zijde van het WEG-comité en falend toezicht aan de zijde van de FEI culmineerde in een chaotisch kampioenschap dat vroegtijdig moest worden beëindigd vanwege de hoge luchtvochtigheid en de zware bodem.
Onbeantwoorde vragen
“Het is ongelooflijk wat hier de afgelopen week is gebeurd. Nadat we bij de briefing een prachtige power-point te zien hadden gekregen, bleven er voor ons nog wel heel veel vragen onbeantwoord. Maar na een kwartier werden onze vragen niet meer beantwoord. Einde meeting. Ongelooflijk.”
Hoog oplopende emoties
De emoties liepen bij de deelnemers hoog op toen de wedstrijd werd afgevlagd. Maar wat wil je, na zo’n lange en intensieve voorbereiding op het hoogtepunt van vier jaar. De Nederlandse combinaties waren na een trainingsperiode bij Docquier fit en goed getraind, klaar om te pieken. Toen de wedstrijd werd gestaakt lag Marijke Visser, die een vrije opdracht had, op de 17-de positie. Jarmilla Lakeman en Leonie Schoonderwoert hadden keurig conform de opdracht van Docquier maximaal 15, 16 kilometer per uur gereden om in de eindfase het Nederlandse team bij het te verwachten wegvallen van snelstarters te laten oprukken naar een medaillepositie. Hoe is het om op zo’n moment uit de strijd genomen te worden?
Slachtoffer
“Dat is een ramp, maar wat kun je doen?”, vraagt Docquier zich af. “De hele organisatie was een ramp en daar zijn de deelnemers het slachtoffer van geworden.”
Bron: Paardenkrant-Horses.nl
