Ik heb enorm veel respect gekregen voor Piet Raijmakers

Henk wilde zo graag van me af, dat hij persoonlijk achter het stuur van de veewagen klom om me af te leveren op een concours in Vught, waar Piet me over zou nemen. Daar vertelde Piet aan mijn ouders dat ze moesten zorgen voor een trainingspak en sportschoenen, want iedere morgen zouden we samen gaan trimmen. Dat klonk mijn ouders als muziek in de oren, maar ik had er toen eigenlijk al weinig zin meer in.

Er werd een kamer voor me ingericht bij Piet en Doreen in huis, en inderdaad, de eerste morgen om zeven uur werden de sportschoenen aangetrokken en gingen we naar het bos. Dat was ook gelijk de laatste keer, want Piet had zo mogelijk nog meer moeite met het vroege tijdstip dan ik.

Verklikker in het bos
De paarden stonden op manege Heijligers, waar ook Eric van der Vleuten zijn paarden had staan. Op een dag had ik de opdracht gekregen van Piet om een uurtje in het bos te gaan wandelen met een van mijn paarden. Dat ging goed tot ik ergens in het bos een weilandje tegenkwam waar een verdwaalde hindernis stond. Al gauw had ik een steilsprong boven in de staanders staan. In die tijd reed ik nog maar parcoursen van 1,10 m en het duurde dan ook niet lang of mijn paard was aan het stoppen. Ik werd kwaad, plukte een tak en gaf het beestje een paar corrigerende tikken.

Wat ik niet gezien had, was dat Eric langs was komen stappen met zijn paard en het hele tafereel gadesloeg. Eenmaal ‘uitgetraind’ heb ik mijn paard gewassen met water uit een beekje dat daar liep, en kwam ik als de onschuld zelf weer aanzetten op de manege.

Piet stond me op te wachten, en lachend vroeg hij me of ik fijn gestapt had. “Ja hoor, heerlijk ontspannen ritje gehad”, zei ik nog. “Luister”, zei Piet. “Als je nou dadelijk je beestje goed verzorgd hebt, dan pak je de longeerzweep even en kom je naar de buitenmanege, want we gaan wat leuks doen.” Ik had geen flauw benul wat, maar als Piet zei dat het leuk zou worden, dan zou het leuk worden.

Vol goede moed ging ik met de longeerzweep naar de buitenmanege. Piet stond al te wachten en hij droeg me op een steilsprong op 1,10 m te zetten en er zelf een paar keer overheen te springen. Iedere keer dat ik erover sprong werd er verhoogd, en uiteindelijk stond er een steilsprong van 1,50 m.

Te voet uit het mulle zand springen over een hindernis van die hoogte, daar zag ik het nut werkelijk niet van in, maar ik had nog maar net te kennen gegeven dat ik dat dus echt niet zou gaan doen, of ik kreeg een geweldige lel met die longeerzweep.

“Zo”, zei Piet rustig. “Nou ga ik het je nog een keer zeggen. Je springt die steilsprong en al ga je er dwars doorheen, het kan me weinig schelen, maar voor iedere keer dat je weigert krijg je een lel met die zweep. Misschien dat je dan eindelijk begrijpt hoe je paard zich vanmorgen heeft gevoeld toen je in het bos zo lekker prettig aan het stappen bent geweest.”

Gelijk begreep ik dat Eric tegen Piet gezegd had wat voor circus hij in het bos gezien had. Dit heb ik Eric nooit kwalijk genomen, omdat ik besefte dat hij groot gelijk had en dat ik mijn boekje ver te buiten was gegaan.

Ik heb die hindernis inderdaad gesprongen, of beter gezegd ik ging er dwars doorheen, maar had een belangrijke les geleerd, een les die ik met 1000 woorden nooit geleerd zou hebben. Met Piet viel niet te spotten. Mede daardoor is mijn respect voor hem wel enorm gegroeid.

Maar niet alleen daarom. Ik heb Piet leren kennen als een geweldige ruiter. Hij is werkelijk een meester in het loswerken van een paard. Hoe hij een paard een uur met ‘de kop over de grond’ kan laten lopen, is ongeëvenaard. Ook zijn trainingen met in-uitjes en alle variaties daarop, zijn lessen die ik in mijn hele leven nooit vergeten ben.

Meeste Grote Prijzen
Met het afscheid van Piet neemt de ruitersport ook afscheid van de meest Grote Prijzen-winnende Nederlandse ruiter ooit. Hoeveel Grote Prijzen hij gewonnen heeft weet ik niet precies, maar het moet de 100 ver overschrijden. En dan te bedenken dat hij eigenlijk in zijn carrière maar twee of drie echte toppaarden heeft gehad. Voor de rest waren het nette paarden, maar cracks zaten er weinig tussen.

Mocht u er op 14 maart niet bij kunnen zijn, niet getreurd, want ik voorspel dat hij op een dag wel weer een comeback zal maken, om zodoende diegenen die er deze keer niet bij kunnen zijn nogmaals de kans te geven zijn volgende afscheid mee te maken.

Piet, bedankt voor alles. Ik had het voor geen goud willen missen.

Marcel Dufour (35) was tot 2004 internationaal springruiter. Mogelijk verschijnt hij dit jaar weer in de wedstrijdring.
Deze opinie verscheen woensdag 10 maart in De Paardenkrant