‘Mission impossible in Hickstead?’ kopte de Belgische nieuwssite ‘Galop’ in de aanloop naar de landenwedstrijd in Hickstead. De Belgische bondscoach Lucien Somers ging daar op puntenjacht met een onervaren team. Voor Frederiek Cattebeke, Kim Thiry, Patrick Spits en Pieter Devos was het de allereerste landenwedstrijd uit de Top League van het seizoen. Goed, Spits en Devos deden de voorbije seizoenen wat ervaring op bij de grote jongens. Cattebeke was er eerder dit seizoen bij toen de Belgen gingen winnen in Linz en Thiry reed de voorbije jaren wat landenwedstrijden, maar voor beiden was het een debuut in de Top League. En dat voor een in puntennood verkerend Belgisch team.
De ‘mission impossible’ viel niet bepaald in goede aarde bij de Belgische delegatie daar in Hickstead. Maar fans van de gelijknamige televisieserie die eind zestiger jaren en later nog eens eind 1988 op diverse zenders te zien was, wisten wel beter.
De serie ging over een elitegroep van geheim agenten die bekend staat onder de naam Impossible Missions Force. Hun opdracht? Het uitschakelen van dictators en criminele organisaties, het bevrijden van gevangengenomen diplomaten en meer van dat fraais. Kortom, onmogelijke opdrachten die meestal werden gegeven via een bandopname die zichzelf na beluistering vernietigt: “This recording will self-destruct in five seconds…” Het hoeft geen betoog dat het team – mission impossible of niet – elke opdracht tot een goed eind wist te brengen.
De jongeren onder ons zullen zich misschien de gelijknamige, door Brian de Palma geregisseerde film uit 1996 herinneren, met ene Tom Cruise in de hoofdrol. Nu willen we de Belgische springruiters niet gaan vergelijken met Tom Cruise en Lucien Somers is niet bepaald een Brian de Palma. Alhoewel, de Amerikaanse regisseur ‘maakte’ nogal wat acteurs en staat bekend als een man die de dialoog tot het absolute minimum weet te beperken, terwijl zijn stijl omschreven wordt als surrealistisch, absurd of postmodern. En daar zijn toch weer wat raakpunten met het Belgische jumpingwereldje…
Het parcours dat de Belgische springequipe de voorbije jaren wist af te leggen is op z’n minst opmerkelijk, een scenario bij momenten een thriller waardig. Er was het debacle van de Europese kampioenschappen in Mannheim waar België de boot richting Hongkong miste. En sindsdien is het eigenlijk nooit meer echt goed gekomen. Terwijl de kritiek op de selectiepolitiek van de federatie voordien vooral van de mindere goden kwam, bezondigden ook de ‘getrouwen’ zich later aan openlijke kritiek. Zeker na het rampzalig optreden vorig jaar in Aken. Recent was er nog de ‘open brief’ van Judy-Ann Melchior aan Lucien Somers, terwijl het blessures en afmeldingen regende zodat de federatie en Somers dit seizoen noodgedwongen moesten teruggrijpen naar jongens die in betere tijden wellicht nooit een kans zouden hebben gekregen.
In het Britse Hickstead beten de jongens van de Belgische Impossible Missions Force alvast van zich af en eindigden ze op een onverhoopte vijfde plaats. Niet dat het veel zoden aan de dijk zet, want de Ieren en Zweden deden nog het beter, zodat de klassering van de Belgen zorgwekkend blijft en het overleven in de Top League onzeker. Maar er is toch weer een beetje hoop. Want wat tot eind vorige week onmogelijk leek, bleek plots wel mogelijk. Kortom, een verhaal een aflevering van Mission Impossible waardig. Alleen… het bewuste artikel vernietigde zichzelf na het lezen ervan niet.
Koen Cromheecke, journalist
Deze column verscheen vrijdag 31 juli in De Paardenkrant
